Wie de folk uit het Noorden van Europa een beetje volgt, kent vanzelfsprekend de naam van deze accordeoniste uit Tampere: een paar jaar geleden bracht zij immers, bij wijze van eindwerk aan de Sibelius-academie van Helsinki, een trilogie van concerten en cd’s uit, waarin ze op zoek ging naar de muzikale tradities van delen van haar land, die, door de loop van de geschiedenis en de daarbij horende oorlogen en ethnische zuiveringen, in erg zwaar weer terechtkwamen en, zoals bij voorbeeld Suistamo, nu tot het Russische Rijk behoren.

Voor haar nieuwe plaat, waarvan de je titel vertaalt als “Liederen uit Häme”, dook de artieste in het repertoire van de regio Häme in Zuid-Finland: notities van andere muzikanten, heimat-liederen, sagen, slaapliedjes en andere volkswijsjes werden bijeengezocht en uitgewerkt en hier als een soort totaalpakket gepresenteerd, waarmee je als buitenstaander een beeld krijgt van de muzikale traditie van die regio. Alhoewel, “Ei Hauta Tää”, blijkt gewoon een versie te zijn van het oer-Amerikaanse “Ain’t No Grave”, dat bij de meesten bekend is in de versie van Johnny Cash, maar dat ook heerlijk vertolkt werd door wijlen Harry Dean Stanton en Sister Rosetta Tharpe.

Maar, dit gezegd zijnde: alle andere liederen zijn Fins en ze handelen over wat De Mens bezighoudt: lust, lijden, liefde, leven. Kivimäki wordt bijgestaan door trouwe kompaan Pekko Käppi -van K:H:H:L- op viool en kantele en door producer Ville Rauhala -hem kennen we nog van Black Motor -op contrabas, percussie en gitaar. Beide heren leveren ook ondersteunend vocaal werk en ik moet zeggen dat dat bijzonder fraai uit de verf kot. Je begrijpt natuurlijk geen letter van wat er gezongen wordt, maar je kunt wel, zonder dat dat enige moeite kost, genieten van het knappe samenspel, de geweldige beheersing van de instrumenten en de bijzondere sfeer die de drie weten te creëren met tamelijk beperkte middelen.

De plaat luistert erg aangenaam weg, klinkt nu eens ingetogen en sereen, dan weer opgewekt en blij, zoals bv. in “Iso Juhla” of het dwingende “Hykhyn Tytöt”, dat één van de vele eigen composities van Kivimäki zelf is. Wat mij betreft, is de afsluitende, vierdelige wiegenliedjes-suite “Kehtolaulu-suite” het hoogtepunt van de plaat, maar dat is natuurlijk een persoonlijke kwestie. Mij raakt deze suite nogal grondig, vanwege de toon, vanwege de combinatie tussen de heel mooie intro -een groepswerkje van de drie muzikanten-, het door Armas -de schoonbroer van Sibelius- geschreven liedje dat de suite haar titel gaf, de dodenmars “Saattomarsi”, die van de hand van Kivimäki is en het traditionele slaapliedje, “Tuu Tuu Tupakkarulla”, dat Anne-Mari’s moeder voor haar zong, toen ze klein was en dat, vreemd genoeg, Arabische mama’s voor hùn kinderen zingen, tot op de dag van vandaag. Dat bewijst allemaal nog maar eens dat muziek een erg levendig gegeven is, waar grens noch taal tegen bestand zijn. Heel knappe plaat, die bijzonder toegankelijk en inzichtelijk is!

(Dani Heyvaert)